Vladimir Putin ka pushtuar një komb sovran, fqinjin e tij në perëndim, që nuk përbën kërcënim për Rusinë.
Ai thotë se dëshiron të mbrojë ata që i janë nënshtruar “bullizmit dhe gjenocidit nga regjimi i Kievit”. Ai thotë se synon të çmilitarizojë Ukrainën, por jo ta pushtojë atë. Kjo është gjuha e një njeriu, pikëpamja e të cilit si për të kaluarën ashtu edhe për realitetin e tanishëm është krejtësisht i shtrembëruar. Nuk ka gjenocid që po kryhet në Ukrainën lindore, pushtuesve të së cilës ai u ka shpërndarë pasaportat që tani t’i quajë njerëzit e tij. Nuk është një vend i mbushur me të djathtën ekstreme; ka elementë neonazistë, por ka edhe në shumë vende të tjera evropiane, përfshirë Rusinë. Kjo nuk është Gjermania naziste – është një shtet i lirë, sovran, i pavarur me një popull përparimtar, me mendje demokratike.
E megjithatë, mendja e Putinit i rikthehet vazhdimisht Luftës së Dytë Botërore. Në fjalimin e tij 28-minutësh duke shpallur një “aksion të posaçëm ushtarak” kundër Ukrainës, ai tha se përpjekjet për të qetësuar agresorin në 1941 ishin një gabim, të cilin Rusia nuk do ta përsëriste. Ai tha se Bashkimi Sovjetik “vazhdoi të përpiqej të mos provokonte agresorin e mundshëm deri në momentin e fundit” dhe se Rusia nuk kishte të drejtë të bënte përsëri të njëjtën gjë.
Rusia është agresori këtu. Ukraina nuk përbën asnjë kërcënim për Rusinë. Dhe çfarëdo tabloje që propaganduesit e Putinit të përpiqen të pikturojnë, ata do të kenë një detyrë të vështirë për të bindur të gjithë publikun se ky sulm i tmerrshëm ndaj fqinjit të tyre është i justifikuar, veçanërisht nëse ai shtyn përtej kufijve të rajoneve Donetsk dhe Luhansk, të cilat duket se janë pjesa më e madhe e luftimeve janë të përqendruara aty.
Çfarë po mendon Putin?
Pse tani? Një sërë faktorësh kanë ndikuar në marrjen e këtij vendimi. Le të shohim së pari faktorin emocional, sepse nëpërmjet dy fjalimeve dhe një takimi të Këshillit të Sigurimit të transmetuar në televizion, ku ai u soll si një kryetar i Byrosë Politike sovjetike, kohët e fundit kemi pasur një vështrim thellësisht të pakëndshëm në atë pyetje miliona dollarëshe, të mbivendosur: Çfarë po mendon Vladimir Putin?
Ai ka pasur izolimin e COVID për t’u mbushur me dekada të pakënaqësive të perceptuara për agresionin e supozuar të NATO-s dhe mungesën e asaj që ai e konsideron respektin e duhur që Rusia merr në skenën botërore. Ai është 69 vjeç dhe ka gërmuar në librat e historisë për të zhvilluar për vete një pamje thellësisht të shtrembëruar të Ukrainës dhe të kaluarës së Rusisë, të cilën e zbuloi për herë të parë në esenë e tij mbi unitetin historik rus dhe ukrainas verën e kaluar. Dhe, siç dëshmohet nga poshtërimi i tij publik ndaj shefit të inteligjencës së jashtme të Rusisë në mbledhjen e këshillit të sigurisë të së hënës, ai duket se po formon dhe merr vendimet e tij gjithnjë e më shumë i vetëm.
Dhurata e një avantazhi strategjik
Pastaj janë pyetjet strategjike. Bjellorusia në thelb ra në prehrin e tij, pasi udhëheqësi bjellorus kërkoi ndihmë nga Rusia për të rivendosur rendin pas protestave të mëdha në rrugë në gusht 2020. Putini papritmas pati një stacion ushtarak nga i cili nisi një sulm, pikërisht në veri të qyteteve më të mëdha të Ukrainës, Kievit dhe Kharkiv. Pastaj kishte çështje të brendshme ukrainase që duket se e kishin shqetësuar. Viktor Medvedchuk është një politikan dhe biznesmen ukrainas dhe një mik i madh i Putinit. Ai thuhet se është kumbari i vajzës së Putinit dhe ishte sytë, veshët dhe ndikimi kryesor i presidentit në Ukrainë derisa u akuzua për tradhti dhe u vu në arrest shtëpiak. Presidenti i Ukrainës Volodymyr Zelenskyy shënjestroi stacionet e tij televizive pro-ruse dhe rriti përpjekjet e tij më gjerësisht për të kundërshtuar ndikimin e Kremlinit brenda vendit. Ai gjithashtu filloi një shtytje të përtërirë për anëtarësimin në NATO.
Një lider ukrainas i dobësuar
Ai ishte gjithashtu i vetëdijshëm se demokracia e re e Ukrainës nuk ishte më e qëndrueshme politikisht apo ekonomikisht dhe se popullariteti i Presidentit Zelenskyy ishte në rënie, veçanërisht duke pasur parasysh faktin se ai nuk kishte qenë në gjendje të zgjidhte çështjen e luftës siç kishte premtuar gjatë fushatës. Putini mund ta pikturojë vendin si një kosh dhe si një shembull të të metave të demokracisë liberale.
Natyrisht, ne kurrë nuk mund të dimë gjithçka që kalon në mendjen e një njeriu dhe një ish-burrë i KGB-së nuk i jep sekretet e tij.
Por Vladimir Putin ka zgjedhur momentin e tij në histori dhe është tani. Ai duhet të shpresojë se kjo do të përmbysë hegjemoninë perëndimore. Ai duhet të besojë se kjo do t’i shërbejë trashëgimisë së tij historike. Ai mund të provohet se ka gabuar, por edhe mund të mos jetë. Kjo është ajo me të cilën ai po luan bixhoz./ Diana Magnay për SkyNews
